Σκουπίδια παντού ολόγυρα
να κατακλύζουνε τον χώρο
το βλέμμα να μη μπορεί να σταθεί
παρά απεγνωσμένα να ψάχνει κάτι καθαρό
και αυτή η αποπνιχτική η μυρωδιά
να κάνει την ατμόσφαιρα να κολλάει
και δίπλα τους ψυχές
να χαίρονται λίγα μέτρα πιο πάνω
την ανούσια ζωή τους
στην ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων
που κρατά απ’ έξω όλη αυτή τη βρωμιά.
Σάπιες ψυχές
που καλύπτουν με τη βορβορώδη τους ανοησία
τη μυρωδιά των σκουπιδιών.
Χρόνων αναμνήσεις παλαιών
την καρδιά μου συγκλονίζουν
το παρόν μου οδηγούν
σε ένα μέλλον,
αναμνήσεων και μόνο.
Στα ρεύματα του χρόνου πάλεψα
όνειρα άγγιξα για μια στιγμή μονάχα
ευτυχία αναζήτησα να βρω
τυφλά
χαμένος στις πεποιθήσεις μου
αγναντεύοντας το αύριο από ξένα μονοπάτια.
Ψυχής μου κομμάτια απαρνήθηκα
για κάτι καλύτερο, ίσως.
Ζωή που έφυγε καρτερώντας την.
Και τώρα
να εδώ
κουρασμένος
μετανιώνω.
Της μοναξιάς το βάρος
το πολύ
που σε λυγίζει.
Και έχεις και δεν έχεις.
Τις νύχτες τις κενές
αγκαλιά με τις σκέψεις
γεύεσαι την απόρριψη.
Στις αναμνήσεις που χάνονται
μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
Μία θέληση δυνατή
τσακίζεται για λίγο.
Για λίγο;
Άνθρωποι και ανθρωπάρια.
Στα όνειρα που δε νοείς τον λόγο υπαρξής τους
αλλά υπάρχουν
και συνεχώς σε κατακλύζουν
μέσα στα δάκρυά σου
και ένα παράπονο
που μένει με γεύση στυφή και δυνατή
και δεν φεύγει
παρά μόνο στης ελπίδας τη θωριά
που δεν ξέρεις αν είναι ελπίδα
ή στυγνή πραγματικότητα.
ένα παράπονο
ένα γιατί
ένα παράπονο
ένα παράπονο για τη ζωή σου
που τη ζεις σαν ανθρωπάριο
ένα παράπονο μένει.
Τυχεροί οι άνθρωποι που ζουν τα ονειρά σου
και σου αφήνουνε να ζεις τα όνειρα
της μοναξιάς σου.
Όσων να πω
τα λόγια κρύβονται στη καρδιά μου
και όσων τα λόγια λέω
δεν υπάρχουν.
Δύναμη δώσε μου καρδιά, τα λόγια σου να βγούνε
και όσων δεν ξεμυτίζουν, κράτα τα
ο χρόνος θα τα βγάλει.
Αμόλυντα πνεύματα
των μιαρών θέλουν να μοιάσουν
και όταν τα μοιάσουνε τα ξεπερνούν
κακό δεν ξέρουν τι 'ναι
μα σαν κουράσουν τη ψυχή
επιστροφή δεν έχει
μόνο να ξεγελάσουν θέλουνε
κακό πως δεν το κάναν.
