Ένα παράπονο μένει

Της μοναξιάς το βάρος

το πολύ

που σε λυγίζει.

Και έχεις και δεν έχεις.

Τις νύχτες τις κενές

αγκαλιά με τις σκέψεις

γεύεσαι την απόρριψη.

Στις αναμνήσεις που χάνονται

μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.

Μία θέληση δυνατή

τσακίζεται για λίγο.

Για λίγο;

Άνθρωποι και ανθρωπάρια.

Στα όνειρα που δε νοείς τον λόγο υπαρξής τους

αλλά υπάρχουν

και συνεχώς σε κατακλύζουν

μέσα στα δάκρυά σου

και ένα παράπονο

που μένει με γεύση στυφή και δυνατή

και δεν φεύγει

παρά μόνο στης ελπίδας τη θωριά

που δεν ξέρεις αν είναι ελπίδα

ή στυγνή πραγματικότητα.

ένα παράπονο

ένα γιατί

ένα παράπονο

ένα παράπονο για τη ζωή σου

που τη ζεις σαν ανθρωπάριο

ένα παράπονο μένει.

Τυχεροί οι άνθρωποι που ζουν τα ονειρά σου

και σου αφήνουνε να ζεις τα όνειρα

της μοναξιάς σου.